Ένα από τα πράγματα που συνειδητοποίησα τον τελευταίο χρόνο, είναι ότι μου είναι πολύ πιο εύκολο εκφραστώ μέσω του γραπτού λόγου, σε αντίθεση με τον προφορικό που αφήνω τα συναισθήματά μου να με κατακλύσουν, χάνω τον ειρμό μου και παρασύρομαι.

Σήμερα συνειδητοποίησα, πόσο πιο δύσκολο μου είναι να το κάνω γράφοντας στα ελληνικά. Αλλά σήμερα είναι μια μέρα ιδιαίτερη, και είναι όλη δική σου. Γι’ αυτό, το λιγότερο που μπορώ να κάνω σήμερα, είναι να σε απαλλάξω από τη διαδικασία της αυτόματης μετάφρασης, στην οποία μπαίνεις κάθε φορά απλά και μόνο για να διαβάσεις τα όσα γράφω, για να μάθεις ίσως κάτι παραπάνω από όσα λέμε στο τηλέφωνο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που δεν είμαι κοντά σου την ημέρα των γενεθλίων σου, αλλά είναι η πρώτη φορά που μου στοιχίζει τόσο. Ποτέ δεν κάναμε μεγάλες γιορτές και ξέρω με σιγουριά πώς θα κυλούσε η μέρα αν ήμουν εκεί. Χωρίς εκπλήξεις ή δυνατές συγκινήσεις, αλλά με ένα πεντανόστιμο οικογενειακό μεσημεριανό, με την Ελένη και τα παιδιά, με τη γλυκιά νάρκωση του φαγητού και τη συνήθεια χρόνων να σου επιβάλει έναν μεσημεριανό υπνάκο, έστω για μια ωρίτσα. Αλλά θα περίμενα, αυτή τη φορά με μεγαλύτερη λαχτάρα, να ξυπνήσεις και να πιούμε μια κούπα καφέ στο σαλόνι του σπιτιού σου, στις δυο μεγάλες αντικρυστές πολυθρόνες. Εσύ δεξιά μου, εγώ αριστερά σου.

Όπως πάντα, τον καφέ θα τον έκανες εσύ. Είναι από τα μικρά πραγματάκια που κάνεις και μου δείχνουν πόσο πολύ θέλεις να με προσέξεις, με κάθε τρόπο, και πολύ μου αρέσει να σε αφήνω να το κάνεις. Μ’αρέσει να σε βλέπω να το χαίρεσαι, ίσως περισσότερο και από εμένα. Αυτή τη φορά όμως, θα έπρεπε να μάθεις από την αρχή πώς πίνω τον καφέ μου, γιατί είναι και αυτό ένα από τα πράγματα, τα πιο ασήμαντα ίσως, που έχω αλλάξει στη ζωή μου.

Ίσως είναι ο χρόνος που περνάει, ίσως οι εμπειρίες της ζωής, ίσως η γεωγραφική απόσταση μεταξύ μας, ίσως οι τόσες μέρες και εβδομάδες που περνάω μόνη με τις σκέψεις μου, ίσως είναι λίγο απ’ όλα…

Αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο, τώρα νιώθω ότι σε ξέρω περισσότερο από ποτέ. Τώρα μπορώ να καταλάβω πολλά περισσότερα από τα όσα έχεις κατά καιρούς προσπαθήσει να μου πεις και να μου δείξεις, με τον δικό σου τρόπο. Ίσως τώρα έχω τα μάτια μου, τα αφτιά μου και την καρδιά μου πιο ανοιχτά. Ίσως απλά μεγάλωσα, ίσως ορίμασα, ίσως κατάφερα (επιτέλους) να μπω στη θέση σου για μια φορά, και να πάψω να κρίνω βλέποντας μόνο μέσα από τη δική μου οπτική γωνία.

Ίσως, τελικά, να μην μπορούμε να ξεφύγουμε τελείως από το DNA μας, ίσως να είναι πολλά περισσότερα γραμμένα μέσα μας από όσα θέλουμε ή μας επιτρέπουμε να δούμε.

Πολλές φορές προσπάθησα να αποφύγω να κάνω τα ίδια λάθη με εσένα, αυτά για όσα παραπονιέσαι τόσα χρόνια, αυτά που με τον τρόπο σου έχεις προσπαθήσει να μου δείξεις πως κάνω και εγώ. Αλλά πέρα από τα όσα φαίνονται στην επιφάνεια, τώρα καταλαβαίνω πόσα περισσότερα κρύβονταν πιο μέσα. Ξέρω πως ποτέ δεν θα έχω όλες τις απαντήσεις. Πάντα θα μου λείπουν κάποια κομμάτια από το παζλ σου. Εγώ είμαι στη ζωή σου τα τελευταία 36 χρόνια, εσύ είσαι στη δική μου από την πρώτη μέρα της ύπαρξής μου. Πολλές φορές είναι τόσο δύσκολο να κάνεις την ερώτηση, όσο είναι και να ακούσεις την απάντηση. Και είναι τόσο εύκολο να υποκριθείς, ότι δεν υπάρχει καμία απορία, ότι δεν υπάρχει καμία ερώτηση, ότι τα ξέρεις όλα και δεν χρειάζεσαι διευκρινήσεις. Κάποιες φορές είναι ίσως καλύτερο να μην έχεις όλες τις απαντήσεις…

Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ μοιάζουμε. Πόσο πολύ μοιάζουν οι δρόμοι που επιλέξαμε κατά καιρούς, συνειδητά ή ασυνείδητα. Τώρα καταλαβαίνω ότι είμαι ένα γνήσιο κομμάτι από εσένα. Με ακουμπάει πιο βαθιά η ιδιαιτερότητα αυτής της σχέσης. Και ξέρω ότι αυτή η σχέση είναι δυναμική και αμφίδρομη. Όσο με επηρεάζεις σε επηρεάζω και εγώ. Ξέρω πως ένα μικρό κομματάκι σου αλλάζει καθημερινά μέσα από μένα, μέσα από τη δική μου ζωή, τις δικές μου εμπειρίες, τις χαρές και τις απογοητεύσεις μου.

Ίσως έχεις πια δεχτεί ότι μεγάλωσα, ότι είμαι μια γυναίκα ανεξάρτητη και μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου. Ότι δεν χρειάζομαι τη βοήθειά σου και δεν θα τρέξω σε εσένα με κάθε πρόβλημά μου. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι τίποτα δεν μπορεί να σε αντικαταστήσει.

Είσαι πάντα εκεί, έστω και από απόσταση. Με ακολουθείς όπου και να πάω, με συμβουλεύεις με τα λόγια σου, αλλά και με τη σιωπή σου.

Τώρα καταλαβαίνω περισσότερα, κρίνω λιγότερο και αγαπώ βαθύτερα.

Και, τελικά, όσο καλή και αν είμαι στον γραπτό λόγο, μου πήρε τόσες πολλές λέξεις για να σου πω πόσο πολύ σ’αγαπώ.

Χρόνια πολλά, μαμά.